کد مطلب:162441 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:127

حسون عبدالله
شیخ حسون (حسین) بن عبدالله بن حاج مهدی حلی، در سال 1250 ه.ق. در شهر حله متولد شد. او از خطبا و شعرای مشهور عصر خود بود. به سال 1305 ه.ق.در حله وفات یافته و او را در نجف دفن كردند.



1. ظللت ابث الوجد حتی كاننی

لشجوی علمت الحمام بكائیا [1] .



2. عباس هذی جیوش الكفر قد زحفت

نحوی بثارات یوم الدار تطلبنی



3. نصب نفسك دونی للقنا غرضا

حتی مضیت نقی الثوب من درن



4. كسرت ظهری و قلت حیلتی و بما

قاسیت سرت ذوو الأحقاد و الظغن [2] .



1. حزن و اندوهم را پیوسته منتشر كرده امن تا آنجا كه گریه كردن را به كبوترها یاد دادم.

2. ای عباس، لشكریان كفر برای گرفتن خونبهای قتل عثمان در «یوم الدار» به سوی من آمده اند.

3. تو در پیش من هدف نیزه قرار گرفتی تا اینكه پاكدامن از دنیا گذشتی.

4. پشت مرا شكستی و (بعد از تو) چاره ام از دست رفت. با این پیشامد، كسانی كه كینه ی مرا دارند خوشحال شدند.



[1] ادب الطف، ج 8، ص 44.

[2] همان، ص 50-51.